Wspomniany już dokument lokacyjny z 1175 roku wylicza uposażenie nowo powstającego klasztoru cysterskiego, w którym Bolesław I Wysoki obdarował klasztor min. przeprawą przez Odrę, wsią Lubiąż oraz kościołem św. Jana Ewangelisty przy targu w Lubiążu. Od tego czasu miejscowość Lubiąż była nierozerwalnie związana z opactwem cysterskim i pełniła wobec niego funkcje usługowe, pozostając z nim w stałych związkach prawnych. Potwierdza to przywilej nadany przez księcia wrocławskiego Henryka I Brodatego z 1212 r., w którym zwalnia on targ w Lubiążu od powinności prawa polskiego z wyjątkiem powinności na rzecz mincerzy i w związku ze sprzedażą soli, nadto poddani nie mogą bez zgody opata być pociągani do sądu, zwolnieni są też od wypraw wojennych, zamiast tego mają pracować na rzecz klasztoru w nieokreślonym wymiarze. Istnienie targu w miejscowości podnosiło jej rangę. Tu zbierała się okoliczna ludność, by dokonać zakupu, zaś panujący czerpiąc określone korzyści, starał się wspomagać miejscowość w dalszych przywilejach. 15 czerwca 1249 roku książę legnicki Bolesław II Łysy, Rogatka nadał osadzie targowej prawa miejskie na prawie średzkim. Obejmowały one niemieckie sądownictwo i prawo handlowe z systemem monetarnym zamiast obowiązującego w Polsce handlu wymiennego. W nadanym dokumencie napisano: „Postanowiliśmy, zatwierdziliśmy i zagwarantowaliśmy dekretem, że mieszkańcy w osiedlu targowym o nazwie Lubiąż cieszyć się będą tym samym niemieckim prawem i tą samą wolnością jak mieszkańcy Środy Śląskiej. Mianowicie wolno i bez przeszkód rozkoszować się powinni, sądownictwem i wszystkim, na czym niemieckie prawo i niemiecka wolność się opierają.” Nieco później pomiędzy miasteczkiem Lubiąż a opactwem cysterskim powstała wieś klasztorna o tej samej nazwie, która wraz z klasztorem, rozwijała się i rozbudowywała wzdłuż drogi łączącej klasztor z miasteczkiem. W XVIII wieku po przejściu Śląska pod panowanie pruskie w miastach nastąpiły zmiany prawne. Rząd pruski podzielił miasta na akcyzowe i nieakcyzowe, zwane targowymi. Miasta akcyzowe miały własne magistraty i własną względną autonomię miejską. Miasta targowe, do których należał Lubiąż, podlegały władzy starostów ziemskich i raczej przypominały większe wioski niż miasteczka, bowiem ludność utrzymywała się z rolnictwa. Dynamiczny rozwój opactwa spowodował, że przylegająca do niego wieś Lubiąż wkrótce zaczęła przewyższać trzykrotnie liczbą ludności miasteczko, które z biegiem czasu przestało sprawować swoje targowe i miejskie funkcje. W 1884 roku reprezentant gminy z Lubiąża nie został już wybrany do sejmiku miasteczek, w związku z czym wygasło prawo miejskie. Nadany w średniowieczu herb Lubiąża przedstawiał Baranka Bożego, w bieli na czerwonym tle ze złotym nimbem wokół głowy. Stąpa po zielonej murawie i niesie białą flagę z czerwonym krzyżem. Motyw wotywny czyli przedstawienie w herbie Baranka z Chorągwią Zmartwychwstania mógł symbolizować związki miasteczka z pobliskim klasztorem. Godło to miasteczko umieściło także w polu pieczęci sądowej, która była w użyciu także po utracie praw miejskich. Pieczęć o średnicy 25 mm zawierała w otoku napis: „STAEDTEL LEUBUS GERICHTS SIG”.